Στιγμή αιωνιότητας

Θεϊκός έρωτας γήινης ομορφιάς,

θνητός έρωτας θεϊκής ένωσης

Αισθήσεις τέλειες για γοητείες ατελείς

Ατελείς υπάρξεις σε τέλειο σμίξιμο.

Τα μάτια τυφλώνονται κι η καρδιά μαγεύεται...

Πώς θα έβλεπα σε σένα το άψογο πλάσμα?

Τρέμεις θριαμβικά μπροστά στην ειλικρινή αγάπη των λίγων λεπτών

Λατρεύεις την έκσταση που ανατρέπει για δευτερόλεπτα την ψυχή σου.

Ορμάς στην κόλαση που ενώνει τα κορμιά μας με το άπειρο.

Σπάταλος στον πόθο που σε κατακτά

Αφοσιωμένος να χαρίσεις ευδαιμονία φευγαλέα

και θλίψη απουσίας.

Κάνεις τις αισθήσεις μου να λουλουδίζουν

κι εσύ το νέκταρ των αναστεναγμών μου.

Θαύματα του ουρανού γεμίζεις τα σεντόνια μου

κι εγώ...

η πιο ευτυχισμένη σε ένα ανοιγοκλείσιμο των βλέφαρων της αιωνιότητας

Πολύτιμη σαν μοναξιά

Σαν κομμάτι από σπασμένο γυαλί,
Σαν το τελευταίο γράμμα του αλφάβητου
που περιμένει μάταια το επόμενο
Σαν λάθος χτύπημα στην πόρτα τα μεσάνυχτα
Σαν ανερμάτιστη χορδή κιθάρας
Σαν τον περίλυπο Ιούδα το επόμενο πρωινό
Σαν το νυχτοφύλακα στις φάμπρικες
Σαν ωκεανός χωρίς ακτή
Σαν σήμερα χωρίς αύριο
Σαν το κουράγιο του δειλού
Μόνος, τραγικός και όμορφος στο δρόμο
που φτιάχνουν τα βήματά σου στην άμμο.
Κι η αγάπη μου μοναχική για να σε συντροφέψει ...
Κοχύλι που λάμπει ,
θησαυρός η μοναξιά σου στο βάλτο της ψευτιάς.

Χειμωνιάτικοι ψίθυροι.....καλό μήνα !

Ο Οκτώβρης ξεθώριασε στα νερά της βροχής,στο χθες, στην άχλη της μνήμης. Κι ο Νοέμβρης δυναμικά εμφανίζεται, καλύπτει τα πάντα αναγεννημένος.Απλώνεται παντού,σαν ομίχλη πρωινού στις όχθες ποταμού....

Το φθινόπωρο χορεύει τρελούς χορούς με χρυσοκόκκινη φορεσιά....ψίθυροι χειμώνα ακούγονται στα δάση....

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

Θύελλες συλλογής δειλινού πέπλου

Νέα αστέρια στο λίκνο ουρανού και γης
στην τροχιά της φοβερής αλήθειας.
Χαμένες φωνές στη σύγχυση
ακρωτηριασμένες συγκινήσεις αναταραχής σε ζώνουν.
Σπαταλημένος χρόνος στις εποχές
και τους λόγους και τους ρυθμούς του κόσμου.
Θύελλες συλλογής τη στιγμή του δειλινού πεπλου.
Τυλιγμένος τα ενδύματα ενός ήλιου που δύει
ψάξε την ελπίδα που σε έλουζε χαμόγελο
ψάξε την απόκοσμη μουσική
Πεφταστέρια λεπίδες σταματούν τη σκέψη.
Η ώρα πέρασε, ο ήλιος έπεσε.
Άγγιξε τον ουρανό με τη ματιά.
Κι αύριο ίσως βρεις τον εαυτό σου.

Νύχτες ερωτικής ευδαιμονίας

Νυχτες που αιμορραγούν πάθος
θεϊκής ανθρώπινης ευδαιμονίας
πάνω σε σεντόνια πρόθυμα
Η ερωτική ταραχή στεφανώνει την αγάπη
με ψίθυρους κραυγής.
Η λαχτάρα του εραστή προδόθηκε,
έγινε σκιά χαραγμένη στη σκουριά
φορεμένη χρόνια τώρα.
Ξεκίνα από την αρχή...
Να νικήσεις εσύ στο δρόμο του πάθους,
να στεφανωθείς της αυγής τη χάρη
Αλλιώς...κάνε λιμάνι σου το κρεβάτι της μοναξιάς.

Ξημέρωσε πια...

Χαμένα κύματα, φαγωμένη αμμουδιά

παιδιά ολονύχτιας πάλης.

Τρυπούν τη σιωπή μου

κι είμαι πια η φωνή της γης.

Καραβάνια ελπίδας κυματοθραύστες οδύνης.

Ξημέρωσε....

Τι κι αν δίνω την καρδιά μου εύκολα?

Δίνω μαζί και την ψυχή μου, να έχει φτερά να πετά...

Καταφύγιο του κόσμου ένα κορμί

Ο κόσμος χωράει σε σε μια καλύβα με τρεις συλλαβές.
Κορμοί δέντρων με σχισμές
να μπαίνουν θεοί και θνητοί.
Κορμί γυναίκας.
Ο άνεμος ανάμεσα στα πεύκα και τους βράχους
αρθρώνει φωνήεντα και σύμφωνα.
Καταφύγιο του κόσμου.
Λείψανα αιώνων, οδύνες ασήκωτες,
ηδονές άφατες.
Όλος ο κόσμος, όλοι οι αιώνες σε μια καλύβα
ένα κορμί δοσμένο, υποταγμένο
στη μοίρα της γέννησης και του θανάτου.